Ama oihuka ari da, gainera erori zaizkidan igeltsu eta zementu zatiak esku asaldatuez kentzen dizkidan bitartean. Haren begiak, izuak hartuta, bizi zantzuren baten bila dabiltza zortzi urteko nire gorputzean.Bonba batek eztanda egin du, oraintxe, etxean. Eta amak nire gainera jauzi egin du, nire gorputzean pizten ari diren garrak bere gorputzaz itzali nahian, besarkada batez berriro ere niri bizia eman nahian. Ez du kontuan hartu bera ere erretzen ari dela, emakumegizena dela, ez dela oso arina; ez ditu kontuan hartu ez kea ez harri koskorrak, eta, segundo gutxi batzuetan, besotan atera naunire hilobia izan zitekeen hartatik. Handik kanpo ikusi nauen arte, eta arnasa hartzen dudala egiaztatu arte, amari ez zaizkio indarrakahitu. Orduan, dardarka hasi da, kontrolik gabe, eta behin eta berriro errepikatu du nire izena, isildu ezingo balu bezala: “Nadia, Nadia, Nadia, Nadia”. “Nadia, Nadia, Nadia, Nadia”.Hura izan zen amak Kabuleko gure etxean Nadia deitu zidan azken aldia. Berriro etxe bat edukiko genuenerako, ni familiako gizona izango nintzen.
